Толку убав споменик изградија за АСНОМ спроти Собрание, преубав, а нашиве сѐ уште ја молат СПЦ да ги пуштела во манастирот Прохор Пчињски таму да славеле. Еве и да нѐ пуштат, што ќе правиме, во манастирот веќе ни спомен-плочата ја нема, ќе мора пред некоја фреска да се положи венец.
А овде, во Жена парк, целиот чин ви е доловен. Тројца седат (Киро ви е записничар, што сакате повеќе), четворица стојат зад оние што седат (така е претставен телохранителот во македонската современа уметност), и конечно, двајца му се ракуваат зад грб на оној што зборува на говорница (македонска класика).
Кога човек ќе застане простум пред овој споменик, добива чувство дека АСНОМ се случува сега и овде, пред неговите очи, па му доаѓа просто да му подаде чаша вода на говорникот. Проверив за секој случај да не ја има и чашата во бронза. За среќа, ја заборавиле.
Алал да му е на оној во МНР кој секоја година ја пушта истата безнадежна депеша до колегата од Србија со една иста содржина:
Да, Прохор Пчињски. Се разбира дека нема да нѐ пуштите, ама знаеш дека секоја година одам на одмор во август, само за да го пуштам писмово и да чекам да не дојде случајно одговор. И подобро, да ти кажам. Потопла е водата во август. Иако, знае и да има медузи тоа време. Среќа во Охрид немаме медузи. Ма, „никад се не зна“, и во Дојран немаше пирани, па се појавија. Поздрав. Се слушаме догодина ова време.
Се разбира дека нема да стаса одговор, но ја знаете сигурно изреката за „леп“ и за „упоран“. Е, во случајов, некој проценил дека не сме многу убави, па удривме на упорност. Со ваква вонземна настојчивост, убеден сум дека кога-тогаш СПЦ ќе ни даде. Иако, можеби повеќе се исплати да се проба среќата кај Моника Белучи, Скарлет Јохансон или Ема Стоун (зависно од генерациската припадност), отколку кај разни Павлиња и Иринеи.
Целата колумна на Сашо Кокаланов за Призма прочитајте ја тука