За неколку дена ќе одбележиме 29 години од независноста на земјава. Пред три децении имаше бројни стравувања дали таа ќе опстои во својата целовитост, дали ќе биде признаена од светот, или ќе биде третирана како дивоградба, која допрва ќе треба да приложи валидни катастарски и идентитетски документи.
Беше признаена од светот, но со оспорено име од соседна Грција. Со Преспанскиот договор, тој проблем веќе е зад нас. Но, дали е тоа доволно, дали е тоа сѐ? Се чини како мотивацијата да спласнува по преспански овозможениот пат кон членството во НАТО, и со одлуката за почеток на преговори со ЕУ.
Како пример ќе го посочам преминот Маркова Нога, кој никако да „повлече нога“. Поради пандемијата и индивидуалните одлуки за граничен режим, Грција во поголемиот дел од годинава не е достапна за македонските граѓани. Ама утре ќе биде. Во преспанскиот крај, таму каде што се удрија темелите на македонско-грчкиот договор, засега малку нешта се направени за поголема и полесна комуникација меѓу луѓето од двете страни на границата.
Целата колумна на Катерина Блажевска за Призма на следниот ЛИНК.