Го гледав некни Александар Николовски во дебатата со Шекеринска на ТВ24. Ми остави силен впечаток оној негов монолог за тоа како некој него постојано го следи, го снима, го слика… Впечаток ми е дека човекот зборуваше искрено, возбуден, како некој кој без сомневање верува во тоа што го кажува. Дури не е ни важно што немаше интелигентен одговор на логичните прашања што му ги поставуваа соговорниците за тоа зошто таквите сериозни сомнежи не ги пријавил во надлежните институции или зошто барем не презентира некој посериозен доказ за тоа што го тврди.
Нормално, повеќето реакции се дека ваквото инсистирање на потпретседателот на ВМРО-ДПМНЕ е лошо смислена политичко-криминална шарада за да се одвлече вниманието на јавноста од недостатокот на суштински одговори кои тој и неговата партија ги немаат за важни прашања од блиското минато, сегашноста и догледната иднина на земјава. Сепак, иако на Николовски не треба да му се оспоруваат квалитетите на вешт политички калкулант и речит демагог – тие квалитети, не само кај него, се неопходност за градење брза и успешна кариера во македонската политика – во оној телевизиски исказ тој со многу енергија и непосредност, пред сè, ни ја претстави својата човечка душа измачена.
Такво нешто на Антонио Милошоски, на пример, никогаш не би му се случило. Мислам на искреноста.
А, не е лесно да се живее во параноја. И тоа не е за исмевање.
Целата колумна на Сашо Орданоски за Цивил Медиа на следниот ЛИНК.