По смената на несудениот пилот Стојко Пауновски од директорското место во Државниот пазарен инспекторат, Зоран Заев го премина својот политички Рубикон!
(Патем, кога сме кај тој анегдотален историски настан, се работи за едно плитко рекиче што ја означувала северната граница на тогашната Римска Империја, што Цезар во 49 година пред Христа лесно ја прегазил со својата 13-та легија, пркосејќи на наредбата од Римскиот Сенат со војска да не се појавува во Рим, по што, со помош на едно осредно граѓанско војниче, и официјално станува диктатор и зачетник на славната ера на долговековната Римска Империја…)
Заев, конечно, ја загуби својата политичка „невиност“ повеќе години негувана како благонаклона перцепција за него во добар дел од македонската јавност, па отсега натаму – а особено по партискиот конгрес на СДСМ закажан за две-три недели – ќе треба да се види во која насока ќе го развива своето владеење: дали како „камуфлиран диктатор“ жеден за апсолутна власт, како што, отприлика, го обвинуваат оние кои (ич) не го сакаат; или како демократски политичар кој е свесен дека времето на „другарче“ методологијата за владеење повеќе не е применлива за решавањето на проблемите во македонската стварност, но дека тоа не мора да значи елиминација на соработниците или функционерите кои со него не се согласуваат.
Се чини дека оваа „скршеница“ нема да може да се третира со обичен фластер. Тоа бил изборот пред кој биле исправени сите наши политичари кои влегле во „второто (и последно) полувреме“ од својата власт. Тоа е точката од која нема враќање: во ваква критична фаза, во принцип, првокласните лидери бираат првокласни соработници; второкласните лидери бираат третокласни соработници, по што деградацијата била само прашање на време, а не на насока на движење.
Целата колумна на Сашо Орданоски за Цивил медиа на следниот ЛИНК.