Се сеќавам кога своевремено бев поканет да бидам набљудувач на тогашните претседателски избори во Азербејџан, сакав да ги искористам тие десетина дена од мојот престој да научам што е можно повеќе за културата на таа земја. Моите љубезни домаќини ме шетаа главно низ главниот град Баку, но јас не можев да се оттргнам од впечатокот дека градот ми е некако чуден. Не беше тоа ни агресивниот мирис на нафта што се ширеше од Каспиското Езеро, ниту пак беше нешто необично во архитектурата или во широките булевари.
Дури третиот или четвртиот ден сфатив што ми пречи: во градот немаше воопшто кучиња-скитачи. Ниту едно! Но, затоа имаше безброј мачки што ги окупираа сите контејнери и сите хауби на паркираните автомобили во тие жешки денови. Сепак, без овој орнамент на секоја урбана средина, градот делуваше прилично невесело, дури и сиво.
Домаќините ми раскажаа една урбана легенда дека некаде во раните 60-ти години од минатиот век, кога на улиците од градот сообраќале повеќе велосипеди од автомобили, а богами имало и кучиња, возачот на локалниот партиски моќник направил сообраќајна несреќа во која загинале еден или двајца велосипедисти, а некои биле и повредени. Истрагата утврдила дека виновник за сообраќајната несреќа било некое куче, кое нагло излегло пред автомобилот. Градскиот централен комитет се состанал и донел директива – ќе се истребат сите кучиња од улиците. И се истребиле!
Некако нагло и без повод (поточно со погрешен повод) уличните кучиња одеднаш избија на прво место на вечната топ-листа на непријателите на Македонецот. Па така зад себе ги оставија и Сорос, и мигрантите, и загрозувачите на идентитетот, и провевот, и ХААРП, и ЦИА, и НАТО
И оттогаш во Баку нема повеќе кучиња. Поточно има, но само во некои од домовите на претставниците на меѓународните мисии и амбасадите, кои своите миленичиња си ги донеле од нивните земји. Така, на пример, ќе се случеше некоја повозрасна госпоѓа да ја прошета својата пудла низ градот и минувачите сосема отворено да се вртат по неа, небаре гледаат како крај нив поминува вонземјанин.
Целата колумна на Ѕвездан Георгиевски објавена на Призма прочитајте ја на линкот тука