Доколку клучните политички фактори во државава, предводени од Заев и инкарнациите на Груевски во различните алотропски политички модификации во неговата партија, решиле да го отворат процесот на меѓусебно „простување“ и „помирување“, ред би било во неизвесниот резултат на тој „историски пакет“ да се најде и одамна пропуштената прилика за ЗАБРАНА на употребата на името „ВМРО“ во имињата на актуелните политички партии во Македонија.
Кога, веќе, ќе се тргне во амнестирање на актуелни насилни и салонски криминалци заради некакви „повисоки национални цели“(?!), тогаш редно е да се престане со продолжено валкање на тие „свети четири букви“ во македонската современа дрн-дрн-историја.
Со тоа, барем, би се ставило точка на постојаното додавање на нови контроверзи на едно и онака противречно национално движење, преполно со добро документирани братоубиства и меѓусебни истребувања и брутални чистки, од пред 125 години до денес. Во прилог на ваквото тврдење го посочувам интегралниот говор, трауматичен и прилично неписмен, на г. Христијан Мицкоски по повод некнешниот роденден на неговата партија во којшто има повеќе (цитирам:) предавства, ножеви, гнев, крварење, плач, болка, пекол, мака, очај, падови, дезертирања, скршени „кичми“ (се мисли на р’бети), зло, криминал и така натаму и на тоа слично, отколку во собраните дела на шпанската Инквизиција.
Колумната на Сашо Ордановски во целост прочитајте ја ТУКА.