Не успевам да се сетам на ни една друга издржана причина заради која верскиве заедници инсистираат на кршење на здравствените мерки против групно собирање на нивните вернички пастви, освен да е тоа некако врзано за падот на приходите на нивните верски институции. Тоа ми се чини како единствено рационално објаснување – ако ова самото по себе не е контрадикторност во аргументацијата – бидејќи не верувам дека има и еден вистински верник кому ќе му ослабне или ќе ја загуби верата седејќи дома уште една-две „заразни“ недели. Оти, ако е поинаку, тогаш верските заедници имаат далеку поголем проблем, одошто само судирот со јасните законски одредби кои тргаат од претпоставката дека верата не е заразна, ама вирусот е.
Ваквиот впечаток е уште повеќе засилен од однесувањето на самите великодостојници. Кога ќе го слушнете она што го говорат, не само деновиве, Владиката Тимотеј и Реисот Реџепи, на пример, ви се чини дека се работи за цинични и бесчувствителни, арогантни, па и агресивни селски кметови (народски: коџабашии), небаре предводат синдикати на камионџии, а не угледни верски заедници.
Целата колумна на сашо Орданоски за ЦивилМедиа на следниов ЛИНК.