Го слушам министерот за земјоделство, Љупчо Николовски, како објаснува дел од злоупотребите на мерките за поддршка на земјоделците, потенцирајќи ги оние за oдгледување на полжави и за „ин-витро на орхидеи“. Зарем е чудно?
Полжавот не е синоним само за наместени или промашени субвенции, туку одамна се претвори во симбол и на „космичката брзина“ со која Македонија во изминатата деценија ги „реализира“ стратегиските приоритети – членство во ЕУ и НАТО. Тој политички полжав остави прилично јасни траги за рутата низ која се движевме кон интеграциската цел: од Табановце до Богородица, од Деве Баир до Меџитлија и Блато.
И кога некој ќе ја остави земјата да се „интегрира“ во затворен круг, без „ѕирка и проѕирка“ и кон соседите и кон демократскиот свет, нормално е дека ќе му текне да субвенционира и ин-витро за орхидеи. Тоа е еден од најилустративните начини да се прикаже дека „ни цветаат рози“, додека стеблото на државата неповратно се суши во изолационистички мрак.
И „нормално“, сега кога Македонија доби датум за преговори (јуни 2019), тоа го претставуваат како тежок дебакл. Едни тврдат дека Македонија не добила датум, други дека добила само „датум за датум“, трети дека „ни тој датум за датум не е гаранција за конкретен датум“, бидејќи нема гаранции дека преговорите ќе почнат. Притоа радосно цитираат наслови од холандски медиум, дека ЕУ ги одложила преговорите со Македонија и Албанија.
Колумната на Катерина Блажевска во целост прочитајте ја ТУКА.