„Верувам дека мај месец е убав пролетен месец за убаво, достоинствено решение, кое ги зачувува нашите и вредности и идентитет.“ Ова го изјави премиерот Зоран Заев пред неполн месец. И ете го убавиот пролетен мај и ете ја средбата со Ципрас, закажана за 17 мај во Софија, за која претседателот на македонската влада во истата прилика, исто така оптимистички ќе навести дека „значи дека сме до толку доближени штом дошло до премиерско ниво да се прави средба, разговор”.
Работите во моментов стојат вака: секое решение на проблемот е убаво и пролетно и ги штити нашите вредности и идентитет и, од друга страна, секое нерешавање на проблемот е прилично извесно тркалање во амбисот на бесконечната македонска борба да се допре тоа што Балашевиќ во новата песна го нарекува „дно дна”. Оттука, јасно е, и најлошото решение е подобро од тоа да нема решение.
Да не се лажеме, самото решение не може да биде достоинствено, зашто во самиот спор нема ништо достоинствено. Но, исто така, ако сме искрени, ќе признаеме дека единствениот начин да се обезбеди достоинство на граѓаните на оваа земја е Македонија да биде лансирана во светот на нормалноста, а ние самите покажавме дека немаме гориво за таков подвиг. И тоа, сакале или не, се гледа од вселената.
Целата колумна на Сашо Кокаланов за Призма прочитајте ја ТУКА.