Во ретките паузи меѓу тековните македонски „жешки“ афери (Рашковски – замислете! – во Мексико; Камчев – замислете! – во притвор; вакцините – замислете! – во Хонг-Конг…), читам вчера во софиски „Капитал“ дека 12-те членови на бугарскиот Уставен суд едногласно решиле да го отфрлат барањето на бугарските опозициски социјалисти за поништување на одлуката на Бугарското собрание со која, во услови на епидемијата со ковид-19, со гласањето на мнозинството беше овозможено собраниската работа да се одвива онлајн. И во Бугарија, како и во Македонија, иако тамошната власт има поубедливо мнозинство во Собранието од тукашната, со месеци има проблеми – како последица на отсуството на пратениците кои се во изолација заради вирусната зараза – да обезбеди кворум за нормална работа на бугарскиот Дом на демократијата.
Занимливо, уставните судии процениле дека иако во бугарската Конституција се бара „физичко присуство“ на пратениците за време на носењето одлуки во Собранието, во духот на модерните технологии на 21 век „физичкото присуство“ може да се толкува како обезбедено дури и ако пратениците тоа го прават со директно учество преку интернет во работата на Собранието. Односно, дека значењето на „физичкото присуство“ во 19 или 20 век не е исто со можноста тоа денеска да се обезбеди преку виртуелните системи за комуникација, под услов да се обезбеди визуелна идентификација на пратениците за учество и, особено, при гласање на онлајн седниците на Собранието. Како што тоа, впрочем, целата мината година се прави во бизнисот или во образованието, а никој не ги спори деловните договори или стекнатите дипломи на тој начин.
Целата колумна на Сашо Орданоски за Цивил Медиа на следниот ЛИНК.