Беше тоа една долга и тешка сезона на сеидба. Ни дожд, ни сонце кога треба, а и семето повремено влажно, понекогаш суво, со многу мака да се просее и од него да се извади каколот, тоа ливадско сино-црвено цветче со отровно семче… И не е дека и сега по нешто не ни чкрипи под забите.
Ама, како што велат, „Што си сеел, тоа ќе жнееш“ – „нивата“ годинава богато роди, Македонија отвора и преговори со ЕУ, во истиот месец кога го потпишавме пристапувањето во НАТО! Се претера родот во амбарот!
Политичка флоскула е да се каже дека „сите сме заслужни за тоа“. Не сме. Ова историско достигнување си има неколку имиња и презимиња кои го изнесоа товарот на свои плеќи и на свој ризик, а ние, повеќето други, главно навивавме од трибините, збунети и разочарани кога примавме „голови“, засипнати и вчудовидени кога го „израмнувавме“ резултатот, додека во самите продолженија не обезбедивме победа. Тој тим си има свој капитен и неколку голгетери кои ќе си останат запишани во македонската историја и кога другите, „мила моја“, одамна ќе нè покрие „рузмарин, сњегови и шаш“.
Целата колумна на Сашо Орданоски за ЦивилМедиа на следниов ЛИНК.