И покрај невообичаената прослава на Велигден, како што се впрочем сите прослави во време на карантини и полициски часови, некои прашања останаа отворени. Зошто, на пример, Црквата, односно религиозните заедници се привилегирани наспроти останатите општествени дејности и институции?
Црковните храмови, наспроти „глувиот“ Велигден или токму поради него, за разлика од театрите, библиотеките, музеите, киносалите, училиштата, градинките, факултетите… беа и остануваат отворени.
Ако на Велигден немаше верници во црквите (иако, според она што можеше да се види на снимките, свештениците не беа ригорозни во сопствената заштита, чувањето дистанца и собирањето повеќе од пет луѓе на отворен простор), голем дел од нив се причестија во четвртокот, односно пред стапувањето на „празничниот“ полициски час, а нова тура носење бојадисани јајца и причеста се очекува веднаш по неговото завршување. Едноставно, тешко е да се објасни зошто собирањето во цркви, без оглед какви мерки и да се препорачани, е побезбедно отколку одење во библиотека, на пример?
Целата колумна на Ѕвездан Георгиевски на следниот ЛИНК.