Не знам дали вие се сеќавате драги мои, на протестите на АМАН во 2012 и 2013 година. Но, знаете добро дека, ако некој не се сеќава, „не се бавел со политика“ или можеби сака да заборави, тука е Младиќот и кристалната топка да потсетат.
Во 2012-13, илјадници граѓани, во повеќе градови низ земјата, неколку месеци по ред протестираа против речиси стопроцентното покачување на струјата, кое во тој период беше „надградено и проширено“ со покачување на парното и бензините.
Тие граѓани, кои собраа и над 13.000 потписи и доставија и формално предлог-закон кој им беше надгласан во Собранието, само поради различно мислење и ставови, иако протестираа најпристојно, ненасилно, граѓански, се соочија со брутални хајки од страна на власта и нејзината пропагандна машинерија.
Се напаѓаа учесници на протестите, се заокружуваа со црвени кругчиња и се прогласуваа за платеници, предавници, слуги на Сорос, Грците… Активистите постојано чувствуваа потреба да се дистанцираат од партиите, да ги повикуваат сите на протести без оглед на партиска припадност, иако власта постојано обвинуваше дека се работи за партиски протести на СДСМ.
Истовремено, владејачката партија организираше вработени во администрацијата да излезат на контрапротести за приватизацијата на ЕСМ склучена во претходната деценија, и да ги дискредитираат протестите на АМАН, барајќи од нив да не протестираат за сегашноста, туку да се приклучат на контрапротестите на власта и „Изгор приватизација“ за минатото.
Целата колумна на Петрит Сарачини за Цивил Медиа на следниот ЛИНК.