Она за што вреди да се зборува во врска со нашиот идентитет, нашата историја, македонскиот јазик и култура, тоа е токму она за што не само што не се зборува, туку – како што веќе кажав погоре – не се кажува ниту збор. Станува збор за несомерливиот контраст помеѓу вистинските заслуги за создавањето и постоењето на македонската држава – што се, воедно, и заслуги за создавањето на стандардниот македонски литературен јазик и за реализацијата на целокупниот македонски културен проект – за коишто упорно молчиме како да не постоеле, и скромните или непостојните заслуги на оние што последните три децении ги славиме „со сите ѕвона“. Да, токму контрастот помеѓу апотеозата на случајните ликови на кои им изградивме џиновски бронзени споменици и антимакедонските „заслуги“ на злосторничката ВМРО што ги наполнија нашите учебници и медиуми, и молкот за творецот на македонската држава Јосип Броз Тито, заедно со неговите комунисти и партизани со црвена петокрака на шапките – е вистинската мерка на нашата сопствена идентитетска патологија.
Да го криеш и одрекуваш родителот, да лажеш дека немаш врска со своето комунистичко потекло, да премолчуваш дека си родум од Југославија, е тоа е тема за вистинска идентитетска психоанализа. Тоа се чудовишните димензии на нашата вистинска идентитетска и културна патологија за која вреди да се води национална дебата. Но ние шетаме безгрижно со таа идентитетска празнина во главата, широка колку и дупката во нашата шапка, додека на блгарските патологии што облетуваат околу нашиот кенеф ко светкавозелени коњски муви никако не можеме да им премолчиме. Вистински патриоти, без секое сомнение.
Целата колумна на Мирослав Грчев за Слободен печат на следниов ЛИНК.