Милосрдието не е дел од политиката. Интересите се нејзината суштина, а бруталноста знае често да биде нејзиното кредо. Кога Насер Зибери неочекувано повторно се активира во политиката од неговата мирна нотарска заветрина, сигурно знаеше каква е политика. Па тој одамна, пред дваесетина години беше пратеник, а и министер во македенската влада. Но, сепак, големо прашање е дали очекувал оти ќе биде фрлен како потрошена крпа откако беше искористен како симбол на кампањата на Демократската унија за интеграција за освојување на новиот зацртан хоризонт – премиер Албанец.
Кога се дознаа предлозите на новите министри од ДУИ Зибери резигнирано им кажа на новинарите само два збора: „Немам коментар“. Во основа, тој би требало да има коментар, но суштински тоа е единственото нешто што можеше да го каже. Што би можел да коментира? Дека наивно влегол во целата приказна за Албанец премиер? Дека макотрпната кампања што ја водеше под врелото сонце била покритие за некој друг да влезе во владата? Дека тоа што тој беше лицето на ДУИ за овие избори било само измама? Дека поплаките зошто не бил викан на телевизиските дуели на главните политички лидери биле вештачки? Или дека со гласањето завршувал неговиот договор со раководството на ДУИ, затоа што беше илузорно да се мисли дека тој би можел да стане премиер? И дека оние дополнителни гласови што ги доби ДУИ благодарејќи на него, биле извонреден политички трик после кој тој може да си замине. ДУИ го постави понтонскиот мост кон оние поранешни гласачи на ПДП (и оние што сега инклинираат кон пледоајето на таа партија што ја нема, а чиј член беше Насер Зибери) и откако тие испорачаа пет-шест-седум илјади ливчиња, реши веднаш да го урне.
Целата колумна на Љупчо Поповски за Независен на следниов ЛИНК.