Не дека било тешко да се антиципира реакцијата на јавноста кога ќе се пушти оглас за оператор на фотокопирот во МЕПСО, без високо образование и без искуство, а со плата поголема од просечната во државава, но ситуацијата во која вработените беа оставени сами на себе во борбата со таа машина со шал табла како на најновиот боинг 747-8 стана неиздржлива. Дури и предолго се одолговлекуваше. На крај, мечка страв, МЕПСО не страв – огласот беше пуштен.
И се случи тоа што се случи. Веста се рашири повеќе од што требаше. Претпоставувам дека неделава поштарите ќе мора да работат прекувремено за да постигнат да ги достават сите апликации на заинтересираните, зашто да фрлиш ваков оглас во земја со триесет отсто невработеност е како да си фрлил свинска полутка во езеро со крокодили.
Не велам дека Мирјана Најчевска не е во право кога вели дека диоптријата до толку ни се изместила што веќе манифестираме тотална дисфункциолност на капацитетите за критичка опсервација на општеството, па никој не се буни зошто професори на факултет или лекари има само 35.000 денари плата, туку сите се кренавме на бунт зошто копирантот да зема 25.000.
Не знам ни дали можеше да очекуваме поинаква реакција од луѓето, кога живеат во земја во која најголемите криминалци си имаат оф-шор компании по рајските острови, а фриленсер или земјоделец што имал добра година, покрај персоналецот што не му бега, е репнат и со ДДВ.
При такви тектонски изместувања на нормалноста, мала искра од државното претпријатие за пренос на струја МЕПСО може да предизвика целосна хаварија во јавноста и курцшлуси во мрежата. Во земјава одамна владее висок социјален напон, а во такви услови, и најкраткиот оглас може да предизвика краток спој со долгорочни последици за социјалниот мир во целиот систем.
Целата колумна на Сашо Кокаланов за Призма на следниот линк.