Стивен Хокинг си замина од оваа димензија на стварноста, зад себе оставајќи ја својата епохална книга за разбирање на универзумот и неговото постоење – „Кратката историја на времето”, додека онаа поважната можеби и од самиот универзум, „Кратката историја на вемерото”, ја остави за некои други генерации научници, кои ќе сакаат да се занимаваат со некои други црни дупки, не оние во космосот.
Нејсе, добро што ја напиша таа за времето, зашто кога би ја пишувале ние, веројатно и кратката историја на времето би ја фалсификувале, изведувајќи докази дека времето е минливо, само Македонија е вечна. И би добиле од Хокинг една од неговите познати кладби со кои тој им пркосеше на теориите со кои не се согласуваше. Ќе ја изгубеше кладбата, секако, зашто Македонија непобитно е вечна. Вечна е и глупоста, но ајде сега да не релативизираме.
Македонија треба да се реформира и тоа е сега најважно. Можеби така несвесно ќе ја напишеме и кратката, но болна историја за вемерото, притоа и да се ослободиме од некои аминокиселини во нашата ДНК, сфатена како генетски материјал, не како музичка група, а кои се резултат на долгогодишно џвакање производи создадени со помош на културен ГМО и радијација од осиромашен вмрониум.
Притоа, дозволете без нималку малициозност да си кажеме в очи дека премногу надежи полагаме во реформите сугерирани од Прибе, кои главно се однесуваат на политичкиот и правниот поредок. Интенцијата на експертите на Прибе е Македонија да стане функционална држава и толку. Разбирливо, тоа е задоволителен цивилизациски напредок на едно самодеструктивно племе какво што сме ние, особено кога сме оставени самите на себе.
Сè додека имаме ваков правно-политички, да не кажам политикантски пристап на груевизмот, тој е вирус што ќе продолжи да живее во македонскиот организам и ќе чека пад на имунитетот за да нападне
Но, дали тоа треба да биде и крајниот дострел на нашите желби? Ако не планираш да се отселиш во догледно време и особено ако постои реална опасност децата да ти живеат овде, тогаш одговорот мора да биде – не!
Целата колумна на Сашо Кокаланов за Призма на следниот линк