Секогаш кога Македонија ќе стаса на некоја историска раскрсница ќе букне балканскиот примитивизам и простотија, разгорени од постојаните дежурни пиромани добро распоредени во престолнината и вдолж реките Брегалница и Вардар сѐ до вливот, па и понатака среде Белото Море. Чуварите на националниот идентитет и достоинството на шопјето кое стенка оковано во прангите на незнаење, беда и сиромаштија, дуваат силно врз никогаш неизгасената жар и палат огнови. Отвораат стари рани. И кога убаво ќе се разгорат пожарите, еве ги во првите редови да ги гаснат и да организираат потера против непријателите и предавниците на народот кој одвај преживува со по три кафени лажички пелин наутро, гнев напладне и катран навечер.
Редовно страдаме од ајдуци и арамии кои си го продале и брата си за пари, а кои се маскираат во патриоти, првоборци и народни херои. Тоа го гледаме и врескаме со години демек ги откриваме штетниците. Ќе речете, шооти, нема фајде. Е, не било баш бадијала. Почнаа да се одмрсуваат македонските состојби. „Мацедонише цуштенде“ е на добар пат да остане како црно петно во историјата.
Затоа треба да се каже јасно и гласно само напред кон Запад, кон Европа и гледајте во ретровизорот за да се одржува пристојно дистанцата од тие што влечат назад. Нема многу време за празни и јалови дебати. Треба храбро да се преземе одговорноста по цена на саможртва да се стаса што побрзо до целта. За тоа веќе има некои драгоцени искуства на кои бев непосреден сведок . Ако 1993 година се вратеше претседателот на државата Киро Глигоров од Њујорк, од Обединетите нации, како национален херој кој им кажал храбро „њет“ на нашите непријатели од меѓународната заедница збрани во ОН, да го чуваше националниот идентитет и гордост, да го отфрлеше жестоко тоа ФИРОМ од неговата маса во салата на Генералното собрание и дојаваше на бел коњ во Скопје три дена ќе игравме оро на плоштадот, а четвртиот ќе ја отворевме стручната расправа на аналфабетите и лажните патриоти дали може да влеземе во ОН со срамното име БЈР Македонија. Расправата на територијата која е ничија земја, ако не си членка на ОН, ќе траеше до ден денес броејќи предавници и патриоти определувајќи се за и против прашањето дали не се губи идентитетот на Македонскиот народ со името БЈРМ, за тоа дека никој нема право тоа да го направи без референдум, никој нема право да потпише капитулација, промена на уставот итн., итн…
Целата колумна на Ерол Ризаов за Независен прочитајте ја тука