Откако насамарија едно чудо луѓе ветувајќи им сигурна аболиција за насилствата во Собранието, за потоа „одбраната“ да се сведе на блокирани две-три крстосници со една рака народ, ветувањата дека еден ден ќе ги прогласат за херои и дека ќе им кренат споменици, звучат доста, доста уверливо. Немам дилема дека и тоа што штрајкувачите со глад пројадоа има директно врска со помијата од херојски ветувања што пристигна од централата.
Се разбира, во Македонија никогаш не треба ништо да се исклучи, па ниту можноста лудаците повторно да ја добијат шансата да градат споменици и катни гаражи, а главен архитект и скулптор повторно да биде Никола Груевски, излезен од ќорка како некој македонски античко-комитски Нелсон Мандела.
Растргнати на сите страни како зомбија стојат на раскрсниците, чекаат да дојде 17 часот за да си ги стоплат телата и 23 декември за да си ги стоплат душите
Оттука, шансите во Жена парк да се исечат уште неколку дрвја и на нивно место да никне соцреалистички и буквалистички споменик (сличен на оној асномскиот) со кој ќе биде претставен херојскиот 27 април (Бетмен мочат, Владо носи вода, Дурло со мајкл-џордановски скок од Миланската скала на скалите во Собрание, а пет-шестмина маченици отвораат врати) никогаш не смее да се сведат на нула. Никој нема да биде заборавен.
Освен водачите, тука негде, низ Центарот, со помали димензии ќе бидат и скулптурите: Бронзениот скубач на Рада, Фантомот што ја бакна Бетка, Спасителот Влатко Ѓорчев гаси светло во својот кабинет, На интервју со Чомовски и една со политичко-религиозни мотиви – Свети Ѓорги ја убива ламјата Села.
Што знам, јас да сум Вале Стефановска ич не би губел време и веднаш би се фатил со изработка на макетите, барем додека не почнале притворите за „Скопје 2014“.
Но, најголем зафат за заблагодарување на хероите кои во меѓувреме, години, а можеби и децении, ќе скапаат по комуњарските зандани, сепак, нема да бидат спомениците. Се знае дека ВМРО најпатриотски се чувствува кога именува катни гаражи. Нема великан или настан од историјата на партијата што не добил своја катна гаража, па зошто и овие големци и убијци во обид да не ги дадат своите славни имиња за тие прекрасни барокни зданија во кои скопјани ќе паркираат нурнувајќи се длабоко во својата крвава и маченичка историја како занимација додека бараат слободно паркинг-место.
Секако дека на своја катна гаража може да се надева и историскиот Валандовски конгрес. Ако може еден Солунски конгрес на кој се донела помалку важната одлука за кревање на Илинденското востание да има своја гаража, зарем овој на кој Груевски ќе го постави Мицковски за свој наследник и ќе падне одлуката да се блокираат уште две нови крстосници во Скопје – да остане занемарен во историјата. Па, ве молам, едно Разловечко востание што траело пократко од министерувањето на војводата Оливер Андонов, има своја гаража, а да нема ова блокирање раскрсници со денови, и тоа на температури блиски до нулата.
Целата колумна на Сашо Кокаланов објавена на Призма прочитајте ја тука