По долги и тешки преговори во јуни / јули 2015 година, политичките лидери во Северна Македонија го посредуваа договорот од Пржино и се согласија да ја надминат длабоката повеќегодишна политичка криза, што беше предизвикано од нелегалното прислушување на повеќе од 20.000 граѓани и грабежот од страна на режимот во износ од над 5 милијарди евра народни пари, а потоа организираа предвремени парламентарни избори во декември 2016 година по исполнувањето на специфичните предуслови. Изборните списоци беа „исчистени“ бидејќи вклучија „вишок“ од не помалку од 330.000 гласачи и беа воспоставени соодветни регулативи за медиумите. Поточно, наместо целосната медиумска хегемонија на ВМРО-ДПМНЕ и двоецот Никола Груевски – Сашо Мијалков, на сите политички субјекти кои учествуваа на изборите им беше даден еднаков пристап и третман во медиумите.
По демократскиот исход во Северна Македонија, демократската трансформација и консолидацијата на земјата започна. Државата успеа да го најде својот пат и да избере помеѓу демократијата и авторитаризмот, меѓу граѓанскиот и / или етничкиот карактер на Северна Македонија. Сепак, тешката состојба што беше наследена остави длабока трага и далекусежни последици. Режимот Груевски – Мијалков сè уште не е демонтиран. Иако во март 2020 година Северна Македонија стана полноправна членка на НАТО, во моментов се соочува со засилени закани од страна на криминалните структури и политичко-разузнавачките подземја, кои работат во рамките на земјата и од странство.
Клучната парадигма на политиката на Зоран Заев и на СДСМ (Социјалдемократскиот сојуз на Македонија) е дека политичката левица треба да преземе одговорност за решавање на клучните национални прашања, бидејќи националните прашања претходно беа претежно решавани од десничарските партии , како и радикалните и крути партии на десницата, поради што состојбата во регионот на Западен Балкан е прилично загрижувачка. Смената во политичката, дипломатската и пошироката социјална парадигма во Северна Македонија започна пред околу шест години кога тогашниот опозициски лидер Зоран Заев (СДСМ) започна бран демократски промени и мирна промена на власта и режимот, што создаде нова позитивна слика за ова во многу аспекти важна балканска држава.
Епилог на нелегално прислушување
Поранешниот шеф на македонското одделение за безбедност и контраразузнавање (УБК) Сашо Мијалков (ВМРО-ДПМНЕ) неодамна беше осуден на 12 години затвор во „Таргет – Тврдина“, случај за масовно незаконско следење и уништување на опремата на УБК што се користеше за следење на комуникациите. Во истиот случај, поранешната министерка за внатрешни работи Гордана Јанкулоска (ВМРО-ДПМНЕ) беше осудена на четири години затвор. Помеѓу 2008 и 2015 година, осудениот користел три различни системи за надзор за пресретнување на комуникациите и, како дел од поранешната тајна полиција, незаконски прислушувал речиси 4.300 телефонски броеви без претходно да добие судски налози. Со тоа, тие директно или индиректно предизвикаа штета на повеќе од 20.000 лица. Во октомври 2018 година, поранешниот македонски премиер Никола Груевски (ВМРО-ДПМНЕ) беше осуден на две години затвор за незаконска набавка на луксузното возило Мерцедес вредно 600.000 евра и во моментов е во бегство.
Аналитичарите сметаат дека Северна Македонија неодамна доживеа обид за „мини државен удар“, чија цел беше соборување на владата на Зоран Заев. Пропагандната машинерија на ВМРО-ДПМНЕ последните три години тврди дека Зоран Заев и Сашо Мијалков се исти. Сепак, брзото апсење по неговото бегство пред изрекувањето на пресудата и драконската казна затвор изречена на Мијалков ги негираа ваквите тврдења. Вреди да се потсетиме дека на денот кога беше објавено бегството на Мијалков, ВМРО-ДПМНЕ веќе имаше список со членови на новата влада и се радуваше на формирање на ново парламентарно мнозинство. Експресното апсење на Мијалков и долгата казна затвор го спречија обидот за „мини државен удар“ и го продолжија мандатот на демократската влада предводена од Зоран Заев до редовните парламентарни избори, кои треба да се одржат за три и пол години.
Целата анализа на Независен.