Иако од искуство оставката на Никола Груевски на челното место во ВМРО-ДПМНЕ побргу би ја нарекол провизорна отколку неотповиклива (со оглед на неговото водење на Владата, во времето кога премиер беше Емил Димитриев), сепак првиот заклучок е дека овој чин е премалку и предоцна. Барем во однос на партијата што сѐ уште ја води.
Што значи оставка, воопшто? И што значат „морални причини“? Оставката е еден од начините човек да се извлече од „бродот што тоне“ или од конфликтната ситуација што самиот ја предизвикал или да предупреди некои дејствија што можат да се очекуваат, а кои ѝ нанесуваат штета на политичката групација или институција која тој човек ја персонифицира. А релаксацијата на ситуацијата е меѓучекор кон нејзино успешно разрешување. Се разбира, обележјата на чесност и релаксираност ги има само оној чин што претставува личен однос кон некого или кон нешто.
Каков однос и кон кого покажа Никола Груевски со најавата за оставка на лидерското место? Големиот мајстор на кризата за кусо време успеа една од најмоќните македонски политички партии во целокупната историја на македонскиот плурализам да ја спушти на ниво на манипулативна и манипулирана група граѓани без никаков импакт во општествените процеси.
Еден ден, во некоја можеби не толку далечна иднина, кога некое дете ќе ја учи македонската политичка историја, ќе налета на името на Никола Груевски, а во македонскиот политички лексикон ќе пишува: Груевски, Никола: политичар кој живееше во времето на Тоше Проески. Толку. Тажно, што би рекла лидерката на партијата во најава, Солза Грчева
Работејќи сосема обратно од принципите на демократијата, тој идеологијата ја воведе во државното и административното работење, а партијата ја претвори во исклучиво профитабилно, да не кажеме акционерско друштво со ограничена одговорност. И сега, кога профитот веќе го нема, партијата, логично, почна да се распаѓа по целото нејзино врзувачко ткиво.
Целата колумна на Ѕвездан Георгиевски објавена на Призма прочитајте ја тука