Не сум од оние што аплаудираа на воведувањето на полицискиот час. До душа не сум ни од оние што ја исвиркаа оваа мерка. Не знам колку ваквиот начин на справување со кризата ќе направи реска линија меѓу животот и смртта. Не само што не сум епидемиолог, туку моето, најблаго речено, скудно знаење за јавното здравје се формира токму сега. Едноставно, решив да ги почитувам мерките и да се убедувам дека некои луѓе таму горе знаат што прават.
Сфаќам дека буквално целото човештво е немоќно и нема ефикасен одговор. Барем не уште. И сите радикални мерки (а порадикални се чини следат) не се битка против болеста, туку обид за минимализирање на штетата. Карантините, изолациите и самоизолациите не се заштита на потенцијалните пациенти, туку заштита на здравствениот систем. Едноставно е, треба да се спречи неговиот колапс и треба да му овозможиме услови за некаква нега на сѐ поголемиот број заболени.
Целата колумна на Ѕвездан Георгиевски на следниот ЛИНК