Сите знаеме како и од кои причини се распушти Македонското собрание. Се договорија луѓето да се оди на избори, изгласаа таква одлука и заминаа по партиите, некои да се најдат на новите изборни листи, други да прават сплетки бидејќи не се на тие листи, а трети со голема воздишка на олеснување да се вратат на она што го правеле пред да станат пратеници. Но, само додека на следните избори на нивното место не дојдат нови народни депутати – до тогаш, тие се лицата на нашата изборна демократија, макар и функционално препуштена во „нежните раце“ на политички конструираната Техничка влада.
Потоа се појави вирусот, па епидемијата, па пандемијата – и ги растури на парампарче сите домашни и светски математики, предвидувања и планови за живот! Следуваше една вонредна состојба, па уште една вонредна состојба… Благодарејќи на стручноста на најважните сектори во Техничката влада, на компетентноста на најголемиот дел од здравствениот систем и на дисциплината на најголемиот дел од граѓаните, епидемијата се стави под контрола на начин што, до сега, одолеа на сите шалабајзерски повици за авантуристички стратегии за справување со големите предизвици на здравствената криза.
Сега е дојдено време за постепено, претпазливо враќање на земјата во „нормала“. Општествена, економска, животна и – политичка.
Во услови на постоење на распуштено, но живо и здраво Собрание, на чело со негов претседател кој ги исполнува сите редовни шанси за работна парада, сега се толкува дека Собранието, еднаш распуштено, да не можело НИКАКО пак да се свика на седница бидејќи, наводно, така пишувало во Уставот, а и во Деловникот за неговата работа. Деловникот – памтите, оној што едвај го донесоа – е појак од судбината.
Целата колумна на Сашо Орданоски за ЦивилМедиа на следниов ЛИНК.