За жал, се случува тоа и во нашата професија. Секој е мета, никој не е заштитен, но има една голема разлика. Во време кога важи правилото „седи дома“, (покрај здравствените работници, полицајците, војниците и други), новинарите се меѓу оние ретки категории што не го почитуваат тоа правило.
Не затоа што не сакаат, не затоа што самоволно или арогантно одбиваат, туку затоа што природата на работниот процес бара да бидат на секое место, во секое време, особено во време на пандемија за да ја сервисираат јавноста со неопходните информации. Слободно време за „седење дома“ речиси и не останува.
Нема да се навраќам на сите елементарни и други непогоди во кои новинарите биле на или зад првата линија бидејќи тоа е нужен дел од професијата: и кога станува збор за пожари, за поплави, за авионски и за други несреќи, за земјотреси, за вооружени конфликти…
Целата колумна на Катерина Блажевска на следниот ЛИНК.