Домашни приказни
Другата страна на медалот во нашиот домашен дискурс ги следи приказните за „предавници“ и „патриоти“. Проблемот со Бугарите овие наративи ги заостри кај нас дома. Во времето на титоистичкиот „мек комунизам“, националистите беа тешка маргина, практично без пристап до медиуми, во јавното мнение беа повеќе невидливи, отколку видливи. Таквата „подредена“ позиција во еден идеолошки поредок на работите и појавите ги направи малцински субјект. Денешните проблеми, барем онака како што ги разбираат нашите националисти, се движат од тоа дека „Заев ќе не предаде“, до онаа сеприсутна, „Заев да ни каже јавно за што преговара“. И двете нарации се шупливи до болка, бидејќи не ја рефлектираат суштината и длабочината на проблемот.
Ниту нешто Заев продава, ниту е возможно – и кога би сакал, а не сака – да предаде. Оти за нешто да предадеш, ти мораш да го посредуваш она што го предаваш, а досега не постои предавство на национален идентитет и јазик затоа што тие работи се невозможни за предавство. Додека има век и свет, ние ќе биде Македонци кои зборуваат македонски јазик. Како се предава колективен идентитет: во гајба, на виљушкар, во гепек од автомобил?
На крајот, би сакал да предупредам на еден детаљ. Во војна, во беда, во клептократија, во авторитаризам и во останати лудила кои го потхрануваат Западниот Балкан, може повторно се да се сруши и да се претвори во коров, може повторно се да се претвори во мрак; наша обврска е да потикнуваме „добри вибрации“ и шанса за решение на билатералните спорови со соседите, во спротивно, ви велам, многу отворено и јасно: нема да помине долго време кога ќе се вратат оние кои ја „помочуваат“ својата територија на која ништо повеќе нема да се знае кој-е-кој и што-е-што. Размислете малку околу тоа.
Целата колумна на Ненад Јовановиќ за Слободен печат на следниов ЛИНК.