Дел од колумната на Катерина Блажевска за Призма:
Каков претседател ѝ e потребен на Македонија? Ова е прашањето што деновиве се слуша, а често го добивам и јас. Не чувствувам потреба да правам фоторобот за карактерните црти на посакуваниот претседателски профил, бидејќи таков „модел“ постои во реалноста. Името му е Хозе Мухика. Замина од претседателската функција (2010-2015) на речиси 80-годишна возраст.
Граѓаните на Уругвај, држава чие официјално име е Источна Република Уругвај (República Oriental del Uruguay), нагалено го нарекуваа „Пепе“. Во светот беше опишуван како „најсиромашниот претседател“, што беше сосема погрешна оценка. Тој не беше најсиромашниот, туку најскромниот претседател на светот. Но, беше исклучително богат во својата животна и политичка филозофија.
„Велат сум бил најсиромашен, но не се чувствувам така. Сиромашен е оној човек на кој му треба многу за да живее. Мојот животен стил е последица на мојата сопствена историја. Имаше многу години кога бев среќен затоа што имам каде да легнам“, изјавуваше Пепе.
Одби да се всели во луксузната претседателска резиденција и остана во својот приватен дом во близина на Монтевидео. Тоа не беше никаков популистички потег, туку континуитет на неговиот животен стил, без разлика на функцијата. Продолжи да го вози и сам да го поправа својот трактор, да го обработува своето земјиште и градината во семејната куќа. На најголемиот дел од фотографиите од времето на својот претседателски мандат, Пепе ретко може да се види во костум.
Во слободното време најчесто беше „фатен“ во гумени чизми на нива, покрај неговата сина фолксваген „буба“ од 1986 година, како во неа качува стопери на кои никој друг не сакал да им застане, или како трпеливо чека ред за преглед во преполна амбуланта. Во една пригода, за „бубата“ добил понуда од еден милион долари, но ја одбил, со образложение дека со тоа ќе ги навреди сите што пред триесетина години му помогнале да ја купи и вети: „Додека сум жив, таа ќе биде во мојата гаража“.
Целата колумна на Призма прочитајте ја на следниот линк.