Како што ѝ доликува на една скопска есен, македонското облачно небо остана без чавки. Го направија тоа бучно, со многу чавкање и гракање, и така го почнаа долгиот пат до некои потопли места.
Сепак, согласно песната со епохални естетски вредности „Неке птице никад не полете“ од Саша Матиќ, има птици кои никогаш нема да полетаат за југ, има кои секогаш доцнат и нема да го фатат првото јато, а има и такви кои ќе бидат приземјени во првото село на тој долг пат, познато меѓу народот како Идризово, за да се топлат на државна сметка.
Веќе доволно „историски“ обраќања до нацијата сме чуле од гавранот на Едгар Алан По (тој не е птица преселница, а и да сака не може да биде – нема пасош), та без поголема мака можевме да го претпоставиме и ова последново гракање. Се разбира, очекувано, отстрелот на чавки го прогласи за крај на македонизмот (очигледно изедначувајќи го со поимот груевизам) и за (внимавајте!) крај на слободата на говорот, за оние што сега доаѓаа во Македонија – една од бројните слободи што царуваа низ земјава во негово време.
Значи, да разјасниме, ако не сте разбрале од претходните негови драматични гракања до нацијата, правото да влезеш во Собрание со толпа вооружени бандити и да убиеш пратеник по сопствен избор е слобода на говор, а македонизам е потоа да не одговараш за тоа.
Целата колумна на Сашо Кокаланов објавена на Призма, прочитајте ја тука