Европските политичари и медиуми не ни оставија на раат ни еден ден да се порадуваме на вестите што ни ги донесе Брисел дека сме на добар пат кон ЕУ. Ќе почнеме да преговараме за членство набргу или еден убав ден кога ќе стаса тестото што треба да го месиме. Ни рекоа – имате за радост половина ден, а од утре на работа. Добро почнавте, алал вера, ама завршете ги домашните задачи до крај. Сѐ зависи од вас. Бонус нема. И толку. Сѐ друго е бла, бла, бла… пофалби, критики, ветувања, предупредувања, надежи, историја и најмногу политика и куртоазија. Кажаа што имаат да ни кажат и си заминаа. Ќе дојдат пак пред да ја носиме баницата на фурна.
ОК. Ќе продолжиме да работиме без да се радуваме, иако со децении чекавме да се крене рампата на пругата, па ни треба малку и да издишиме, малку да се орасположиме, да се преброиме кој за каде е, да ги вратиме надежите во иднината и да го почувствуваме оптимизмот и ние што останавме сираци на Балканот. Научивме одамна дека на тој пат најтешко поминуваат оние што немаат силна родителска заштита и оние што се препуштени најчесто сами на себе.
Македонија конечно е на патот без враќање, со билет во џебот само за еден правец. На Запад. Или ние ќе стасаме таму или Запад ќе пристигне на Балканот. Друго чаре нема, и да има, не чини. За брзината со која ќе патуваме во Европа одлучуваме сами. Кога првпат го слушнав ова, бев пресреќен. Лично ми го кажа германскиот канцелар Герхард Шредер во интервју за „Утрински весник“ пред 14 години. Радоста траеше кратко, само две минути, кога го слушнав Шредер дека тоа значи да се завршат сите реформи што нам ни се неопходни за да можеме да влеземе во европскиот клуб. Кога почна да ги набројува сите работи што треба да се завршат, ми се крена косата на глава.
Целата колумна на Ерол Ризаов за „Независен“ на следниот линк.