Ви пренесуваме дел од колумната на Ерол Ризаов за „Независен“:
Во Музејот на Град Скопје, заедно со мнозина убави луѓе, градски продуховени ликови, познати јавни личности, во вторникот бевме непосредни сведоци на одмаздата на двајца починати великани, Славко Јаневски и Томе Серафимовски, за неправдата што им беше нанесена од една тиранија и од еден режим. Нивното повторно откривање пред јавноста беше „одмаздата“ која не беше крвожедна, туку студено сервирана, без злоба и без грам лошотија. Возвраќањето на ударот беше со убавина и со замолница, како последен повик да не го обезвреднуваме вредното, оти ни треба како насушен леб нам, на живите и на поколенијата што доаѓаат. На нив, на Јаневски и на Серафимовски, таму кај што се, ништо не им треба. Тие си ја завршија работата беспрекорно. Она што го видовме на несекојдневната изложба е само мал дел од тоа со што нè задолжија двајцата исклучителни творци и личности.
Во големината и безвременска убавина на нивните дела е одговорот до џелатите кои им пресудија без да им дадат право да се бранат. Двајцата дејци на македонската култура беа прогласени од политичка инквизиција и од партиски шарлатани за предавници и кодоши, без право на одбрана на својата чест. Таа ужасна анатема врз десетици познати научници, писатели, јавни личности, сите заслужни граѓани, она што се случи во Македонија, тие што го смислија и направија ова затемнение, го викаат, замислете, просветление. Тие мрачни сили, иако поразени и ден-денес ја притискаат Македонија да биде темен вилает, да остане закована на балканската калдрма, да не мрдне од батакот ни чекор напред.
Целата колумна на „Независен“ на следниот ЛИНК.