Веста што вчера пристигна од Софија е фрапантна по многу нешта: тамошната изборна комисија утврдила дури 24 валидни кандидати за претседателските избори во Бугарија, за уште еден дополнително ќе одлучува дали ќе се најде на изборните листи, а на два-тројца им ги одбила кандидатурите поради неисполнување на предвидените услови што требало да ги исполнат за претседателската трка предвидена за 14 ноември годинава.
Не сум слушнал – можеби има – за друг пример во Европа, па и во светот, за олкав број официјални кандидатури во трка за претседателски мандат, како ова сега во Бугарија. Во нормални услови, претседателската функција и кај нашиот источен сосед е, главно, церемонијална, со вообичаено нешто поголеми ингеренции во дипломатијата и одбраната. И таму претседателот не решава за ништо битно во економијата и многу малку за што било друго важно од бугарското секојдневие. А, сепак, триесетина шаренолики партиско-политички формации нудат свои кандидати во претседателската трка.
Во што е проблемот, ако го има?
Голем број на кандидатури во изборни натпревари – на пример, за градоначалничката функција во Скопје во недела ќе се натпреваруваат дури 12 партиски и независни кандидати – може да биде добар знак за состојбите со демократијата во една земја, бидејќи доколку луѓето не би верувале дека имаат некаква шанса во демократската трка, веројатно повеќето не би ни влегувале со своја кандидатура.
Целата колумна на Сашо Орданоски за ЦивилМедиа на следниов ЛИНК.