Ви пренесуваме дел од колумната на Ѕвездан Георгиевски за Призма:
Ете, помалку или повеќе, ги разбравме кандидатите за претседателското место на Република Северна Македонија. Владејачката коалиција го истакна таканаречениот консензуален и натпартиски кандидат Стево Пендаровски, зад кого наводно стојат 30 и кусур партии. Опозицијата ја кандидираше непартиската кандидатка, професорката Гордана Силјановска Давкова.
Наводно и Филип Петровски, кој де факто и де јуре е партиски човек, собира потписи за независна кандидатура. Ако успее да ги собере потписите, тогаш и тој како независен кандидат де факто (без де јуре) ќе стане непартиски тркач во претседателската трка. Единствениот партиски кандидат Амди Бајрам се откажа од својата кандидатура и го поддржа натпартискиот кандидат на владејачката коалиција.
Овој над или непартиски политички натпревар остава неколку сериозни прашања за степенот на демократијата во Македонија. Првото и најочигледно е: зошто, всушност, навистина постојат партиите? Имено, логиката на нештата вели дека партиите се политички и идеолошки организации, кои ги застапуваат идеите и интересите на одредени општествени слоеви. Како нивни репрезенти и поддржани од овие слоеви, тие на избори се борат за власт, а потоа ги промовираат и реализираат идеите и интересите поради кои дошле на власт.
Ако веќе форсираме непартиски и натпартиски кандидати и тоа богами одамна го правиме (ако не се лажам и уште малку актуелниот претседател Ѓорге Иванов беше претставен како непартиски кандидат), зошто тогаш партиите ги номинираат? Во суштина, не е проблем номинацијата, туку е проблем што ќе влеземе (поточно, влеговме) во уште една брутална меѓупартиска политичка кампања, во која најистурени ликови ќе бидат токму непартијци или надпартијци. Чии идеи, идеологии и интереси ќе застапуваат овие наводно надворпартиски кандидати, кој општествен слој или општествена група тие претставуваат?
Да, го знам одговорот – тој секогаш се движи меѓу термините: „народот“ и „граѓаните“ – се разбира, недоветни и недефинирани флоскули со неодредено значење. Значи, целата групација што се подразбира под термините „народ“ и „граѓани“ всушност е аморфна маса со различни, неретко и сосема спротивни интереси. Просто не можам да замислам како еден човек, па ако сакате и една партија ќе ги претставува интересите на сите поединци што живеат во една државна заедница. Освен, се разбира, ако тоа уредување не се вика комунизам.
Целата колумна на Призма на следниот линк.