Еден пријател ми вели дека Законот за употреба на јазиците е донесен само за да се амортизираат реакциите од промените на Законот за заштита од пушењето. И има свое образложение за ова тврдење: со Законот за употреба на јазиците засегнати се правата на 20 проценти од населението, додека со Законот за забрана на пушењето се задира во правата на речиси 40 проценти од населението, колку што се проценува дека има уживатели на тутунски производи во земјата.
Наспроти ова, никој не говори дека со гетоизирањето на пушачите во оние грди пластични тераси ќе се федерализира земјата на пушачки и непушачки дел, претседателот Ѓорге Иванов не се заканува со непотпишување на Законот, ниту пак држи прес-конференции, ниту пак, има некаква еуфорија кај пушачите што на овој или оној начин обезбедиле место под пластичното кафеанско сонце… Само што тутунарите веднаш побараа зголемување на откупната цена на тутунот.
Од друга страна, штетноста на цигарите по човековото здравје е непобитно докажана, додека штетноста на употребата на друг јазик по чие било здравје сѐ уште не е докажано. Напротив. Постојат низа теории дека знаењето и употребата на повеќе јазици можат само да му користат на менталното здравје на луѓето, па ако сакате и на државите.
Добро, тука се и традиционално нетолерантните непушачи, кои го изразија својот протест, барем преку социјалните мрежи. Да речеме дека ги разбирам: тие би сакале да се „дават“ во алкохол, кафиња, плескавици, ќебапчиња и чад од скара, ама никако не би сакале ниту од далеку да помирисаат чад од цигари.
….
Целата колумна на Ѕвездан Георгиевски за Призма прочитајте ја тука