На семафор чекам зелено. На прозорецот ми тропа едно раче. „Тетке ај живти детево дај некоја паричка“- ми кажува тоа малечко. Јас го вадам мојот сендвич и ѝ го подавам. Син ми кој ја следи ситуацијата, почнува да плаче. Ме моли да застанеме и да го побараме детето за да го однесеме дома. Знаеш ли мамо колку е тешко да си бездомно дете? Тоa нема да јаде, нема кој да го гушне, нема кој да му каже дека го сака, нема кој да му чита приказна додека заспие, нема кој да му донесе играчка или чоколадо…
Нормално син ми со сите негови забелешки е во право. Мене ми е криво дека неутешно плаче, барајќи од мене да ја решиме ситуацијата. Не ми е првпат. За жал, не можам да се убедам дека ќе биде и последен.
Она што во моментот ме вчудоневидува повеќе е фактот дека децата реагираат побрзо и посилно од нас. Бараат решение. Инсистираат на тоа…
Целата колумна на Вики Чадиковска за Женски магазин прочитајте ја на следниот линк.