Кога ги гледа сликите од протестите за одбрана на Македонија од душманите, не може на човека да не му дојде топло околу срцето, особено кога ќе заблескаат меѓу факелите и жолто-црвените чадни бомби оние прекрасни карти на обединета Македонија, со краците во Белото Море, со драми, водени, кукуши, пирин-планини и само со наша земја опколени бисери езерски…
Сепак, доволно е и малку работа со дигитронот за човек да дојде до поразителниот заклучок дека обединета Македонија ќе остане само сон: ние не може да си ја дозволиме, прескапа е за одржување.
Еве, замислете си колку ќе треба да издвоиме за патни трошоци само за пратеникот што ќе ни дојде од некое погранично село таму близу Тракија ако само од март до ноември еден Алија Камберовски од Струга, или една Мира Стојчевска од Битола, нѐ чинеле 12.847, односно 11.736 евра. Па до Кавала има колку два и пол пати до Битола. Ко ќе то да плати, браќо и сестре.
Македонија обединета? Не, фала, не сум нешто при пари.
Некако ова со патниве трошоци се сведува на оној вицот за единствената разлика помеѓу телефонска говорница и пратеник: кога телефонираш од говорница прво плаќаш, па бираш, а со пратенициве е обратно – прво ги бираш, па плаќаш.
Целата колумна на Сашо Кокаланов за Призма прочитајте ја тука