Дарвиновата девиза дека најголем цицач не е китот туку оној кој низ долг и напорен еволуциски процес се дограбил до државна цицка и се зацицал според своите потреби, а не според капацитетот на цицката, не можеше да биде докажана на ниедно друго место освен во прататковината на видовите – Македонија.
Притоа, мора да се биде чесен и да се признае дека радува новата мода кај оваа генерација македонски цицачи да го соберат изметот што го оставаат зад себе во ќесиња и потоа да го донираат како природно ѓубриво за потхранување на перцепцијата дека општеството само што не ни еволуирало во нормално.
Се разбира, изметот останува трајно на местото на извршување на нуждата за да се разлева на дождот како „Скопје 2014“ во случаите ако нема никој во близина или ако нема кој да ти свирне од страна за да те потсети на твојата еколошко-цивилизациска обврска за елементарна пристојност.
За жал на цицачите, постојано се врткаат низ парковите разновидни свиркачи, а несреќата да биде поголема, некои од нив се странски амбасадори.
Законот за свиркачите веќе година и пол е стапен на сила, но неговата имплементација се
влечка како чевел што се брише од трева откако стапнал на измет од македонски цицач. Како што можеме да забележиме од непречената имплементација на сите добро познати и одамна востановени коруптивни практики, имплементацијата на овој закон
сѐ уште се влечка по одаите на македонското политичко и судско подземје како археолог во потрага по гробот на Александар, заглавен некаде под пирамидите во Овчеполието.
Да, домаќите свиркачи затаија, ал то није разлог да не ви го свирне американскиот амбасадор Џес Бејли.
Целата колумна на Сашо Кокaланов за Призма прочитајте ја тука