Инвентарен морал

Фрапантно е објаснувањето зошто не се дозволува судењето за најголемиот случај на СЈО, „Титаник“, да се одржи во големата сала на Врховниот суд. Toa e дека „се работи за свечена сала, а не за судница на Основниот суд Скопје 1, сала која како таква (свечена – н.з.) се одржува, која по судењата одржани во неа се оштетила, на која и потребно е генерално чистење, замена на оштетениот теписон и седиштата, што е на терет на Врховниот суд“.

Условно речено, можеби би било разбирливо вакво објаснување да дадеше некое техничко лице во судот, задолжено за попис и одржување на инвентарот и хигиената, лице кое нема работна обврска да се занимава ни со словото, ни со духот на законите и правдата. Но, неприфатливо е кога тоа ќе го каже лично претседател на Врховен суд, кој, патем, како да заборавил дека и таа судска зграда, и свечената сала, не се негов личен посед туку се изградени од буџетски средства.

Неговото „не“ е исто како раководител на едно клиничко одделение да не дозволи итен случај да биде опериран во „негова“ празна сала, доколку во друго одделение сите хируршки сали се зафатени, или ако во моментот нема соодветни услови. Оние, кои всушност од најприземни (поттеписонски причини) се противат на впловувањето на „Титаник“ во „нивни“ просторни води, сигурно ќе речат – не е исто, бидејќи во здравството се работи за човечки животи.

Целата колумна на Катерина Блажевска за Призма можете да ја прочитате тука

ПОВРЗАНИ ВЕСТИ

e