Барабите се групираат. Впрочем тие секогаш се групирани. И вршат притисок. ОНИ вршат притисок (!), одат по кабинети, пишуваат писма, звонат на телефони. И наместо да ги вратиме под камењата од каде што излегле, ние им оставаме дополнителен простор да се размафтуваат! И да мислат дека се’ уште се главни, дека командуваат, распроредуваат и прераспоредуваат … Зошто?
Бидејќи некои од нив (велат) биле угледни творци и културни работници, професори-писатели, актери и не-знам-што друго. Луѓе божји – бараба е бараба, без оглед на професијата. И угледот, ако навистина го имале. Ама – каков углед? Една безобразница ми пишува дека сум бил против нашиот единствен „бренд“. Што имам јас да бидам против некого, бренд или не? Немам попаметна работа? Ама, кога таков „бренд“, го чека шефот на криминалците час и половина за да започне со концертот, е извинете ама тој за мене е само клиент и ништо друго! А и сите други клиенти на криминалната банда беа одлично платени од газдите за нивната верност. И углед, кој што го ставија пред нивните нозе. И сега – повторно ќе го почнуваме истиот филм?
Затоа проблемот на контнуитет и дисконтинуитет што го потенцираше Фрчковски е витално прашање на македонската култура, денес и овде. Ако ние, денес и овде, не покажеме, и докажеме, дека дефинитивно сме раскрстиле не само со клиентелизмот (и не само) во културата туку и со главните клиентелистички перјаници на бившиот режим – можеме да одиме да се сликаме. За едно групно фото, сосе нив, во гобленска рамка. Зашто токму на тоа ќе ни лични културата: на групен кич портрет во позлатена гипсена гобленска рамка! Нешто сосема слично на „проектот“ на Томче „Тинекс“ и кураторот му Саркањац – да, онаа будала која што се потсмеваше на Телекомуникацискиот центар (популарно „Пошта“) на Константинов, а австриски стручњаци го сметаат за едно од најважните дела на архитектот! – за овогодишното Биенале во Венеција! А да го кандидираме уште еднаш, овојпат за утрешното архитектонско биенале? Којзнае што ќе смислат две луди глави?
Сепак, сигурен сум дека ние всушност и немаме дилеми во однос на (дис)континуитетот. Но, тоа мора да се покаже и на дело. Ако не денес, барем утре. Ама да се покаже – јасно, јавно и цврсто! Секоја релативизација на очигледното е во полза на континуитетот. А континуитетот е во полза на криминалната банда и нивните трабанти. И тоа е толку јасно што појасно не може да биде! Ако ништо повеќе, македонската култура им должи (барем) шанса на сите оние генерации кои едноставно не успеваа да го пробијат кордонот (и буквален и фигуративен) на клиентиве и соработнициве на минатиот систем. А таа шанса не може да се добие со истиве повторно на државни јасли и во првите редови. Таков резил и бесрамен континуитет нема да може да издржи ниту една култура, не пак македонската култура, сега се’ уште во нокаут од минатиот систем, но со првични оправдани надежи што мораат да бидат порешително потврдени.
П.С.
Апропо, во светлината на континуитетот и дисконтинуитетот: може некој рационално, логично – особено во контекстот на „репутацискиот ризик“, за кој пишува Геровски – да ми го објасни доделувањето на плакета (за некакви заслуги, што ли?) на Камчев? А зошто тогаш не и на Груевски, на пример?
Златко Теодосиевски